Soltou a man dereita cunha forza inusitada. Bateulle duro. Abatanouno. Áxil, fría e dura polo frío do traballo, a man afundiuse naquela faciana grotesca e fachendosa. El caeu de socate contra o piso, como un saco de millo, e apenas podía moverse.
Baixo os guindastres do peirao, a chuvia precipitábase manchando o chan desa cor alaranxada que ten a ferruxe. Permaneceu en pé observandoo cunha calma abraiante.
Un groso gabán negro e un chapeu, sobrio, que deixaba fuxir amodo o fume do cigarro.
- Sempre fuches un fodido cobarde. Mírate, no chan, borracho, prodúcesme noxo.
Guindou a cabicha, tinxida de russian red, ben lonxe dos seus zapatos de tacón.
O seu barco xa non navegaba, e a áncora pesaba cada día máis...
