Abriu a billa daquel vello lavabo co cigarro xa aceso, mollou a faciana, e no oxido do espello entreviu un home canso, triste, farto de sí. Camiñou ata a cociña coa tenue e núa luz da rúa, confundida de claridades brancas e laranxas, aínda sen amencer. O Faro de Vigo anunciaba o peche da fábrica de gas da cidade e a morte de Eva Perón na Arxentina. Na tixola, restos de ovos fritidos, xa duros, e sobrevoados polas moscas. Suciedade e soidade naquelas frías paredes da rúa Real. Enferruxado, empurróu a fiestra cara fora, e guindóu o pitillo con raiba á rúa, mentres as bágoas asomaban ó fin. Non podía evitalo. O cheiro dela enchía o cargado ambiente do apartamento, hipnotizábao e lémbraballe a desgraza da fugaz visita, a realidade inesperada e cargada de dor que agora o invadía.
Pequenos regos de auga baixaban polas beiras da empedrada rúa, que a estas horas semellaba un río de xentes que ían e viñan do Berbés. O paso dos carros de madeira, cheos de patelas de sardiñas, formaban un son hipnótico, profundo e continuo. Cidade abaixo, os pensamentos cruzábanse pola súa testa misturados coa distorsionada imaxe daqueles ollos tristes. Só miraba brancos, negros e grises, grosos e húmidos, moitos grises, demasiados aquela mañá. Ó pasar pola esquina rúa alta, o berro agudo dun neno devolveuno por un intre á realidade, retirou a xa enchoupada carapucha, e apurou o paso, camiñando xa baixo a irregular beleza dos soportáis da ribeira do Berbés, ata chegar por fin á nova lonxa do porto.
Mentres se encamiñaba ós sucios almacéns lembraba a derradeira noite con ela. Aquela muller non era a súa, el non tiña. Sempre fora un home soitario, pero ela non, casara tras dez anos de relación e xa coidaba dun fillo. Na habitación do pequeno, Xan penetrábaa como se fose a derradeira vez que se visen, contrastaba a esaxerada actividade dos seus corpos co entorno dócil e inocente do cuarto dun neno. Os dous desexábanse dende facía xa anos, cantas miradas, cantos comentarios, cantos momentos, e ó fin, por riba de tódolos racionalismos acontecera, irremediablemente ocurrira. No medio da noite e da paixón a campá do pequeño reloxo despertador do pequeno atronou naquel cuarto, sobresaltándoos. Xan, ansioso e case violento, chimpouno ó chan, facendo remitir o molesto son. Suaban e gozaban, amábanse pero sabian que era imposible nada máis aló do que estaba a ocurrir. Namentres, un ollo cravábase na estancia dende o corredor, asexando pola porta entreabeta.
O intenso frío da lonxa, metíase nos seus osos xa húmidos pola andaina. As gaivotas, eternamente presentes, sobrevoaban preto das portas de madeira na procura de alimento. Dentro, o chan húmido e graxento polas magas do peixe era case inperceptiple dado a grande cantidade de xente que enchía o pavillón vigués. Mariñeiros, carrexóns, pescantinas e carros formaban a estampa propia dun porto pesqueiro a altas horas da madrugada. Camiñaba devagar polo corredor central evitando os empurróns dun xeito automático, mentres, os vendedores atronaban cos seus berros ós seus posibles clientes, ainda sen éxito.
Tiña que trocar as roupas e adentrouse na zona de almacéns, algo máis tranquila, onde o murmullo intenso da lonxa, escoitábase lixeiramente lonxano. Sentado nun dos bancos do almacén cavilaba, cos pes pousados no xeo, nos derradeiros acontecementos, no que lle contara ela cando o visitara no seu piso.
Pensaba e lamentaba:
- Non nos piudo ver, é imposible!
Un bloque de xeo precipitouse, de súpeto, dende o enrreixado superior do almacén. A sangue, dun vermello intenso, misturouse no chan co xeo granizado, e a súa faciana manchouse por fora mentres todo el morría por dentro...
Da parte alta do almacén baixou, como xogando ás agachadas, un corpo de home, cheo de medo e con bágoas nas meixelas. Un corpo de home, nada máis, xa que por dentro, e a pesares da súa idade, non era máis que un neno.
Anxo, o fillo de Sabela, quedara atrapado por mor dunha enfermidade, nese soño eterno que é a infancia. Colleu con foza o seu destartalado despertador do Celta, e botou a camiñar lonxa adiante, entre a multitude, ata perderse na inmensidade da noite.
