Respira, sinte o vento na túa faciana, que o anoitecer bique cada centímetro do teu corpo, que a auga teña medo de deixarte, que as súas pingas xoguen coas tuas feituras, que a area sinta envexa o non poder pegarse a ti.
Sorriso dourado pola luz de verán, camiñar elegante e mirada cálida, estás preto aínda cando te adiviño cos ollos pechados. Estás, por que te sinto.
Eres a calma que me apreixa cando a lúa sae, eres o lume que me queima e me leva o ceo, eres paixón e calma, a nube nacesaria cando o calor apreta. Ules a primeira chuvia despóis do verán.
Sempre fresca, libre e chea de ledicia.
