O mar, a mar, amar…
Bate forte no penedo, na rocha, no muro da miña mente, libérame de todo, reláxame, méceme, ensíname que somos nada, ou se cadra, moi pouco ahí afora. Eternidade de azúis, de negros, de loitos e mortes, de risos de praia, de choros de raiba.
Atlántico puro e forte, vida e morte, insignia dunha terra, dunha patria, da Galega. Compañeiro de nortes, de xentes e de lembranzas.
Todos temos un bo recordo xunto ó mar, que agarimoso, que garrido, que ledo!
